Το μέλλον της Ευρώπης
Ο καθένας αντιμέτωπος με τις ευθύνες και την ιστορία του.
Η Λευκή Βίβλος για το μέλλον της Ευρώπης ανοίγει στη Ρώμη, το Σάββατο 25 Μαρτίου, μια μεγάλη συζήτηση για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στη συζήτηση που ξεκινά, η συμμετοχή της χώρας μας δεν μπορεί να είναι ούτε γενική ούτε αόριστη. Ούτε να γίνεται με ευχές και διαγγέλματα. H επίτευξη της ευρύτερης δυνατής συμφωνίας για την Ευρώπη του μέλλοντος μας, με σύνθεση των απόψεων, των προτάσεων και των προβληματισμών, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία στην Ελλάδα. Για την επίτευξη αυτής της συμφωνίας απαιτείται, για τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση, η σύσταση μιας Εθνικής Επιτροπής για τη Λευκή Βίβλο, με τη συμμετοχή όλων όσοι δικαιούνται και υποχρεούνται να έχουν άποψη για
την Ευρώπη του 21ου αιώνα. Αναφερόμαστε στις πολιτικές δυνάμεις, στους κοινωνικούς εταίρους, στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στους διατελέσαντες πρωθυπουργούς της ευρωπαϊκής Ελλάδας.
Η συζήτηση για τη διαμόρφωση εθνικής θέσης είναι επείγουσα, γιατί για σημαντικά ζητήματα που θέτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπάρχει μια «σύγχυση» στη χώρα μας.
Η «σύγχυση» αυτή, δεξιά και αριστερά, είτε δηλώνει άγνοια είτε κρύβει προθέσεις και συμβιβασμούς. Και αυτό είναι κατανοητό στην περίπτωση του κυρίου Τσίπρα και της παράταξης του, αφού και «καινούργιοι» είναι στην υπόθεση «Ευρώπη» και διακρίνονται για τις ιδεολογικές και πολιτικές «πιρουέτες» τους, έχοντας ως μόνη πρόθεση να μένουν αρεστοί στους ισχυρούς. Η «σύγχυση» αυτή όμως προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση στην περίπτωση του κυρίου Μητσοτάκη, ο οποίος την προηγούμενη εβδομάδα, μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του, εμφανίστηκε την ίδια στιγμή και ως αποδεχόμενος την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων» ως πραγματικότητα και ως θεματοφύλακας της ευρωπαϊκής πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αυτά τα δύο όμως είναι ασύμβατα και θα πρέπει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να ξεκαθαρίσει τη θέση του, αφού στην κοινοτική πρακτική η χρήση των όρων κρύβει πολλές φορές διαφορετικές προθέσεις και πραγματικότητες.
Η πρόταση για μια «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» ή «διαφορετικών βηματισμών» είναι ένα νέο «εφεύρημα» του ευρωπαϊκού συντηρητικού κατεστημένου, εξυπηρετεί τα συμφέροντα ορισμένων ισχυρών κρατών και θα δημιουργούσε κράτη πρώτης και δεύτερης -ή και τρίτης- κατηγορίας. Με άλλα λόγια θα διαχώριζε τα κράτη σε κράτη του ευρωπαϊκού πυρήνα και σε κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Σε κάθε περίπτωση, πέραν των διαλυτικών τάσεων που θα δημιουργούσε μια τέτοια πολιτική στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, η Ελλάδα δε θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί στον ευρωπαϊκό πυρήνα παρά τις διακηρύξεις των ηγετών της.
Ριζικά διαφορετική από την πρόταση για «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» είναι η πρακτική των «ενισχυμένων συνεργασιών», που υφίσταται ήδη από τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2007. Οι συνεργασίες αυτές, που επιλέγονται στο πλαίσιο των μη αποκλειστικών αρμοδιοτήτων της Ένωσης (πχ. Ευρωζώνη, Ζώνη Σέγκεν), διευκολύνουν την πραγμάτωση των στόχων της, διασφαλίζουν τα συμφέροντά της, ενισχύουν τη διαδικασία ολοκλήρωσης και ανοίγουν δρόμους για να ακολουθήσουν και τα κράτη που για διαφορετικούς λόγους δε συμμετείχαν αρχικά στο υψηλότερο επίπεδο ενοποίησης, χωρίς να παραβιάζονται με αυτόν τον τρόπο οι αρχές της ισοτιμίας και της κοινοτικής αλληλεγγύης.
Η επέκταση αυτών των συνεργασιών σε τομείς όπως είναι, μεταξύ των άλλων, η εξωτερική πολιτική, η άμυνα, η ασφάλεια, τα κοινωνικά θέματα και το μεταναστευτικό θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και επωφελής για τη χώρα μας.
Με σεβασμό στο πνεύμα, στις διαχρονικές αξίες, στις ιδέες και στις αρχές των οραματιστών της Ένωσης και της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας, το Δίκτυο Ελλήνων Ριζοσπαστών, ως συμβολή στη διαμόρφωση εθνικών θέσεων λέει:
- Ναι στην Ευρώπη της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων.
- Ναι στην Ευρώπη των ενισχυμένων συνεργασιών που θα είναι επ’ ωφελεία όλων των λαών της.
- Όχι στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, πρόταση του ευρωπαϊκού συντηρητικού κατεστημένου για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ολίγων και ισχυρών.